Het is weer zo’n dag. Zo’n dag waarom je alleen goed genoeg bent voor het poetsen van de badkamers (terwijl niemand je er een complimentje voor geeft).
Zo’n dag die al verkeerd begon. Vieze voetstappen op het witte kleed, dat nota bene de vorige dag schoongemaakt was (ok, niet door jou maar toch). Manlief in een ontzettend slecht humeur, omdat-ie overduidelijk een infectie aan zijn voet heeft en jij hem naar de dokter stuurt (kom op zeg, ziet-ie nou zelf niet hoe die voet eruit ziet!?). De energie rekening – je gelooft je ogen niet terwijl je naar de bedragen kijkt; hebben jullie echt zoveel kub aan gas verbruikt afgelopen jaar!!??
Je voeten die zeer doen van de eksterogen en eeltknobbels. De knuffel die is blijven liggen bij het vriendje waar Jongste Kind gespeeld heeft, die jij gaat hijgend en puffend gaat ophalen. Dochterlief, niet gewend aan dingen doen die moeilijk zijn, in tranen van woede en frustratie over haar piano-oefeningen die ze deze week niet onder de knie heeft gekregen, en jij die haar niet kunt troosten – wetend dat dit het eerste of tweede van miljoenen ontroostbare momenten zal zijn omdat het kind op de drempel van de puberteit staat.
Eén, of twee, of alle kinderen die vieze gezichten trekken aan tafel, en deze vergezeld laten gaan van geluiden van afkeur en walging die aan duidelijkheid NIETS te wensen over laten. Jongste Kind, met de willekeur van zijn grillige karakter, die je eerst smeekt – ah mama, je bent zóóóóóóóóóó lief – om hem voor te lezen (ik verzeker je, de eerste keer sinds-ie geboren werd), en je later als een prop papier verruilt voor zijn vader, die altijd zijn Voorlees Favoriet al is. Alledrie de kinderen die de voorkeur aan papa geven.
 |
| Grimmig |
Een dag, zogezegd, waardoor je je een beetje een grimmig gaat voelen.
O, je weet wel dat je niet kinderachtig hoort te zijn. En bovendien, dit was niet eens de dag dat er elke minuut tegen je geschreeuwd werd, of dat er iemand drie keer in jouw schoot overgaf (de was!!).
Of de dag dat je je kind van een speelafspraakje meesleurde naar zijn orkestrepetitie, om aldaar te ontdekken dat die was afgelast. Of de dag dat je op je kop kreeg van je baas, of je klant, of je moeder.
Maar toch, je slaat met – vooruit – een paar deuren.
En zucht. Daarna begin je met poetsen van de badkamers.