Ik zal je vertellen, we gaan niet meer naar het zuiden voor vakanties. Ik kan gewoon niet tegen temperaturen boven de 25C. De hitte slurpt elk greintje energie weg, en ik voel me als een stukje ijzer naar een magneet getrokken, in de vorm van een bed, een stoel of waar je ook maar op kunt liggen.
En verder haat ik autorijden. 4, 5 uur, dat gaat nog wel, maar ik zweer je dat ik nooit meer grotere afstanden ga doen.
En tenslotte zal ik dan eindelijk maar toegeven dat ik niet van kamperen houd. Zo’n 2x1x1m slaaptent, waarin je elke oogwenk van de kinderen in de cabine naast je kunt horen, de nooit-erg-schone wc’s, ook nog eens altijd te ver weg wanneer je ’s nachts moet, de tent die steevast lekt tijdens een stortbui, de stortbuien die je veroordelen tot het kijken naar die lekkages in je canvas huisje, terwijl je je rug verpest met het zitten op te kleine stoeltjes of het grondzeil.
 |
| In ’t aquarium van Birmingham |
Dus de bestemming van dit jaar was Per-Fect. Engeland. 20 graden, met een paar uitzonderingen (28. 13.) Eerst in de verrassend uitnodigende stad Birmingham met heel veel leuke dingen om te doen met basisschoolkinderen, waar we vrienden opzochten die een adorabele baby hadden, én een bijna nóg schattiger meisje van 4, en waar we ons zo welkom voelden; ze zorgden zelfs nog voor redelijk weer.
Verblijf in een B&B; mmm, dat was… interessant, want als je met z’n vijven in één kamer slaapt, dan lost dat het probleem van lichte slapers zoals ik niet echt op, zeker niet omdat de bedoelde B&B op een steenworp afstand van het vliegveld lag, maar de wc was tenminste schoon en binnen handbereik.
 |
| Je geloofde het niet, van dat strandweer hè! |
We reisden terug naar de kust. ’t Was niet te ver rijden, het vakantieparkje bleek rustig, de Noordzee was op loopafstand met een geweldig zandstrand waar de kinderen gerust konden zwemmen. Bovendien kregen we supermooi weer cadeau, waardoor ze er ook echt van konden genieten, en zaten we niet ver van Norwich af – en die stad bleek precies het type waar wij volwassenen het meest van houden: van het oude type, met romantische middeleeuwse hoekjes (daar zijn er heel veel van in Norwich) en kerkjes (nog meer), en een boekwinkel.
En we hebben dus een geweldige tijd gehad!
…Ondanks het feit dat Oudste Zoon zijn piepkleine (bijna totaal kapotgescheurde) knuffeltje miste, dat hij zo dapper thuis had gelaten – hij was er om de andere dag over in tranen. …Ondanks het feit dat ditzelfde kind zich een rolberoerte schrok van een dikke vette spin die vanachter een schilderijtje op de muur naast zijn hoofd kwam gekropen, waarna hij dagenlang hysterisch schrok van elk kruipend, kriebelend of vliegend gediertje (en denk niet dat ik hem niet begrijp! ál te goed zou ik haast zeggen). …Ondanks het feit dat – ja, kennelijk verdiende ik een of andere straf voor het niet-meer-willen-kamperen – we naar een apart toilethuisje moesten voor de grote en kleine boodschap, waar het toevallig ook nog eens vergeven was van de spinnen, en wat zo een heel grote bron van Zoonliefs paniek werd. Goddank was er een meeneemplee voor ’s nachts.
Die dag dat we de kinderen een uur lang door de hele stad Norwich lieten lopen, om te ontdekken dat het Discovery Centre – waar ze hoge, hoge verwachtingen van hadden – een maand of wat geleden gesloten was vanwege het stopzetten van de overheidssubsidie, waarna we ze de hele stad weer doorsleurden om een middeleeuwse hal te bezoeken waar Dochter en Zoons zich fijn hadden kunnen verkleden, en spelletjes hadden kunnen doen enzo… die toen ook dicht bleek te zijn op alle maandagen… nou goed, die dag hebben we het kroost hun zere voetjes kunnen compenseren met een cadeautje uit de kasteelwinkel, en een ongelooflijke lunch; ik bezweer je: de bloedjes waren in de zevende hemel door de verse salamisandwiches.
 |
| In het echt aan de kust van Norfolk |
Een getijdeklok in het huisje, de zee op loopafstand om het eb en vloed te zien worden, mét daarnaast een leuk uitstapje om zeehonden te spotten, een treinreisje op een historische trein (waarvan Norfolk er verschillende kent), een bezoekje aan het Museum of the Broads met een speelboot, een tv voor de openingsceremonie van de Olympische Spelen, een radio met BBC3-klassieke muziek, luisterboeken voor onderweg (heel veel De Vijf’s van Enid Blyton – en die verhalen passen echt buitengewoon goed passend bij het landschap van Norfolk met die ouwe kerkjes, treintjes en vuurtorens), en géén internet.
Per-Fect.
En hoewel de springveren in de bedden diep in ons lijf duwden elke nacht, stonden die bedden in elk geval in Gewone Slaapkamers, met Ruimte om ons heen. O, en had ik al iets gezegd van de zee, op loopafstand!?