Natuurlijk heb ik gewoon niet goed gekeken. Ha! Een nieuw boek over Robin! dacht ik. En het ís ook wel een nieuw boek over Robin, maar dan een nieuw verzamelboek. En ja, verschillende verhaaltjes kénnen we dus al, uit Robin en Knor bijvoorbeeld.
Maar het is wel een heel leuke verzameling. Het allerleukst vind ik het verhaaltje ‘Andersom’. Over Robin die schoolziek is, en papa (zelf meester) die mama twee keuzes geeft: naar school sturen of thuishouden. Lekker schoolziek laten zijn. Ok, dit is een beetje een gevoelig puntje, want ik sta of stond het de Molenaarskinderen zelden tot nooit toe. ‘Ga maar proberen’, zeg ik altijd vals, ‘als het niet gaat, dan ga je naar de juf, ok?’ ‘Ok’, zeggen de bedremmelde schoolzieke Molenaartjes dan altijd. En de valse moeder voelt zich toch een beetje schuldig, waarom nou niet die ene keer…
Gelukkig maar dat Robins moeder het allemaal wél begrijpt.
Terug naar het boek. De verhaaltjes over Robin vind ik helemaal geweldig, en het grappige is, dat de Molenaarskinderen er ook nog graag naar luisteren, van 9 tot 14. Terwijl het echte kleuterverhaaltjes zijn. Maar erg goed geschreven, heel herkenbaar, over knuffels, Robin die Piet wil heten en papa die kwaad wordt als Robin het raam open heeft gezet waardoor al papa´s papieren door de kamer zijn gewaaid.
En over Robin als hij niet meer Piet wil heten, maar wel heel erg graag éindelijk eens jarig is. Hoeveel nachtjes nog, en wat zal hij krijgen… Ach, wat verandert er eigenlijk, bij de Molenaarszoons werkt dat nog steeds zo. Misschien ook wel bij de Molenares, wie zal het zeggen…