Een prentenboek voor kerstmis waar ik tranen van in m’n ogen krijg. Elke keer als ik het voorlees. Dat is het boek Great Joy van Kate DiCamillo.
Verdrietige ogen
Vlak vo
or kerst staat een orgelman met een aapje op de hoek muziek te maken. Frances ziet hem, en begrijpt maar niet waarom hij daar in de kou moet staan, en, nog erger, op straat moet slapen, in de sneeuw. Op weg naar het kerstspel waarin zij de Engel zal spelen, geeft ze hem een muntje en nodigt ze hem uit om te komen kijken. Als ze klaar staat om haar tekst te spreken, is ze sprakeloos – ze kan alleen maar aan de verdrietige ogen van de orgelman denken. Maar dan gaat de deur open…
Niet sentimenteel
Al raak ik dan elke keer ontroerd als ik het verhaal lees, toch is het niet sentimenteel verteld, juist niet. DiCamillo houdt haar tekst heel eenvoudig, laat de inhoud voor zich spreken. De prenten zorgen vooral voor de indrukwekkende sfeer. De acrylschilderingen van Bagram Ibatoulline, die het verhaal plaatsen in een Amerikaanse stad in de jaren-40, hebben een enorme zeggingskracht door de warme realistische stijl.
Engels
Maar ja, wél in het Engels… Voor mezelf heb ik echt wat tijd gestoken in een behoorlijke vertaling, want al voorlezend vertalen lukt me echt niet.
Enkele boeken van Kate DiCamillo zijn vertaald, zoals Neem mijn hand en De wonderbaarlijke reis van Edward Tulane, trouwens ook door Bagram Ibatoulline geïllustreerd. Ik heb deze titels allemaal nog niet gelezen, misschien omdat ik bang ben dat ze tegenvallen, zo mooi vind ik Great Joy. Wel iets om over na te denken als ik die krantenverkoper straks weer zie staan voor de supermarkt…
Misschien weet je dat ik een gepassioneerd (voor)lezer ben, vooral van kinderboeken. Graag deel ik de favorieten van m’n kinderen en mijzelf met jullie. Lees ook mijn andere kinderboekrecensies geschreven in onder andere de aanloop naar de Nederlandse Nationale Voorleesdagen en Kinderboekenweek hier en hier.