Elisabeth leest voor: 1. Heb jij het buskruit soms uitgevonden?!

Heb jij het buskruit soms uitgevonden?! door Dolf Verroen

Stel je voor. Een nerveuze moeder, bang voor om uit de toon te vallen. De vader: een bully en een tovenaar. Een jongetje dat ook kan toveren – maar nog niet zo erg goed. Dat jongetje dat dan op een dag denkt, dat zijn vader er vast ook genoeg van heeft, van al dat schreeuwen tegen zijn zoontje.

Het jongetje wil dus iets aardigs doen. Want hij weet zeker dat zijn vader best wel eens een lief zacht konijn wil zijn, dat niet zo hoeft te schelden. En hij bedenkt dat hij zijn vader dan het best maar eens kan betoveren. Maar per ongeluk verandert hij zijn vader in een egel, die wordt aangevallen door een hond, zodat het jongetje hem dan maar verandert in een vogel die tenminste voor de hond kan wegvliegen.

En dat zet een keten van gebeurtenissen in gang, waarbij Pip zijn vader in een papagaai verandert, en vervolgens in een standbeeld – en waarbij hij maar nooit van het idee afkomt, dat hij een sukkel is. Want dat heeft zijn vader met al zijn geschreeuw hem wel duidelijk gemaakt.

Dolf Verroen beschrijft met meesterlijke hand de hilarische verwikkelingen. Maar je kunt je (ook als voorlezer) het verdrietige gevoel van Pip heel goed voorstellen. Wie heeft er immers geen volwassenen in zijn buurt (gehad) die meenden dat jij, klein kind, niks kon? Wie kent niet het gevoel van totaal te stuntelen?

Mijn zoon van 7, aan wie ik het boek voorlees, kan het taalgebruik prima volgen; waar je vaak woorden moet veranderen bij het voorlezen, is dat hier nauwelijks nodig. Ook al is het boek 35 jaar geleden geschreven (het werd in 2006 opnieuw uitgebracht), en al komt er geen gameboy of iPod in voor, het past door kleine aanpassingen (ze betalen in euro’s in plaats van guldens) helemaal in deze tijd.

Verroen schuwt clichés trouwens niet. Hij voert dikke mensen ten tonele die alleen maar denken aan frikadellen en laat moeder tv kijken bij de buren omdat vader het sportnieuws wil zien. Het stoort allemaal niet omdat Verroen zo geestig met de karakters speelt.

De illustraties van Auke Herrema zijn super. Soms vormen ze een aanvulling op de tekst; vaak vatten ze kordaat de handeling samen. Mijn zoontje houdt daarvan – hij kan zich zo, al vooruitbladerend, een aardig idee vormen van de afloop van het verhaal zonder die precies te weten.