Al eerder besprak ik een boek over een vermiste knuffel. Want, oh, weet ik ervan, van vermiste knuffels. Dank zij de wispelturigheid van de Allerliefste Stoffen Vriendjes van de Kinderen S. staan me nog een heel aantal dramatische en uitputtende zoektochten op het netvlies.
Eén Stoffen Vriendje maakte het vooral heel bont door eens drie weken zoek te blijven achter de kast, zich daarna een lange poos onderin de verkleedkist te verstoppen, vervolgens geruime tijd verblijf te houden onder de poot van een schommelstoel (zeg niets over mijn huishoudelijke kwaliteiten alsjeblieft), en tenslotte bijna overreden te worden op de oprijlaan van de Franse camping waar hij zo nodig moest vallen.
Maar het scenario van Knuffelbunny is ons tot nog toe bespaard gebleven (je weet natuurlijk niet wat de toekomst nog brengt, al nemen de risico’s goddank af met het klimmen der jaren van Vriendjes en Kinders…). Trixie neemt Knuffelbunny namelijk mee naar school, waar haar heel speciale konijn ineens een stuk minder speciaal lijkt omdat klasgenootje Sonja precies hetzelfde konijn heeft meegebracht. De vergelijking ontaardt in ruzie, en voor straf zet de juf de beide konijnen op de kast. En je raadt het al: juf geeft de knuffels terug aan de verkeerde eigenaars. Trixie komt daar gelukkig wel achter, maar… pas midden in de nacht. En vader en moeder zijn zo gek niet, of ze moeten de vergissing meteen herstellen.
Mo Willems heeft Nederlandse voorouders. Als je het niet aan zijn Nederlandse achternaam zou kunnen zien, dan toch misschien aan de titel van zijn serie van drie boeken Knuffle Bunny. Alleen deel 2 van die reeks, Knuffelbunny, de zaak van de verwisselde knuffelkonijnen is vertaald in het Nederlands. Jammer. Want het eerste boek over Trixie en haar konijn is zeker zo leuk en herkenbaar, over Knuffle Bunny die in de wasserette in de wasmachine achter blijft. Ergens begrijpelijk: aangezien er hier niet zoveel publieke wasserettes zijn, zal de uitgeverij het niet hebben aangedurfd voor de Nederlandse markt.
Maar Willems had de vertalingen van deel 1 en 3 best verdiend. Alleen al voor de grapjes met de nummering van de delen die hij in de titels verwerkt heeft: Knuffle Bunny, A Cautionary Tale, wordt opgevolgd door deel 2 (two = too) Knuffle Bunny Too, A Case of Mistaken Identity, en deel 3 Knuffle Bunny Free: An Unexpected Diversion (three = free in de uitspraak van menig driejarig Engelstalig kind).
En zeker had Willems de vertalingen ook verdiend voor de originaliteit van z’n prentenboeken. Hij gebruikt als basis foto’s van ‘echte’ New Yorkse straten en gebouwen (de wasserij, de school), en tekent daar overheen de personages. En zo simpel, zo eenvoudig.
Willems werkte voor Sesamstraat, en won zo zes Emmy Awards. Tegenwoordig is hij een bejubeld en vaak bekroond kinderboekenschrijver, van wie we hopelijk ook nog heel veel boeken in het Nederlands zullen mogen zien. Behalve dit deeltje uit Knuffle Bunny, had Gottmer twee boeken uit de Duif-reeks uitgebracht, maar die staan helaas niet op de website. Hier, op Willems eigen site, kun je in elk geval zien wat hij geschreven heeft.
Misschien weet je dat ik een gepassioneerd lezer ben, vooral van kinderboeken. Ik deel graag de favorieten van m’n kinderen en mijzelf met jullie, bloglezers. Deze post is er één uit een reeks besprekingen tijdens de Nationale Voorleesdagen van 23 januari tot 2 februari. Lees hier en hier ook mijn andere kinderboekenrecensies, die ik schreef vanwege Kinderboekenweek en vanwege de Nationale Voorleesdagen 2012.