Mama wil Stijn voor het slapen gaan een kusje komen geven. Maar… haar oren zijn heel lang geworden, en ze heeft rare poten gekregen, en een rood gezicht! Zo durft ze niet meer naar Stijn toe.
Of maakt mama maar een grapje? Aan het eind van het verhaal merken we dat. Mama deed een spelletje met Stijn z’n knuffel Woody, die lange oren heeft, rare poten en een rood gezicht… We zijn allemaal op het verkeerde been gezet.
Schrijfster Nanda Roep en illustrator Jenny Bakker buiten het gegeven van ‘knuffel kwijt’ effectief uit. Bovendien gelóven jonge kinderen nog in pratende poppenkastpoppen, knuffels en ander speelgoed. Ze beleven ze nog helemaal als ´echt´. Ik vind het zelf (nog steeds – Jongste Molenaartje is niet eens een kleuter meer) geweldig om karakters te geven aan poppen, en zo te ‘praten’ met m’n kind.
De spanning blijft tot de laatste bladzijde bewaard. Met kleurrijke schilderingen en met tekst in verschillende lettergroottes (helpt bij het voorlezen – ik weet niet zo goed of de peuters en kleuters dat zelf zien en begrijpen) vertellen Roep en Bakker over Stijn en zijn mama. Ze gebruiken weinig tekst, en laten zo de illustraties voor zich spreken.
De kracht van de belevenissen van mama en Stijn schuilt in de eenvoud ervan. Roep en Bakker hebben zich daarnaast heel goed ingeleefd in de wereld van het kleine kind.
Kinderboekenweek! Misschien weet je dat ik een gepassioneerd lezer ben, vooral van kinderboeken. Ik deel graag de favorieten van m’n kinderen en mijzelf met jullie, bloglezers. Ik doe dit tot tot 13 oktober, het einde van de Nederlandse Kinderboekenweek. Lees ook mijn andere kinderboekenrecensies geschreven in de aanloop naar de Nationale Voorleesweek en de Kinderboekenweek hier en hier