Nee, de bende van de Witte Roos is geen gang die de straten onveilig maakt, de buurt terroriseert, oude vrouwtjes en kinderen berooft, of strijd op leven en dood levert – gewapend met messen en knuppels.
Maar alsof dit alles nog niet genoeg vertier biedt, speurt Kalle, in zijn gedachten al ‘Superdetective Blomkwist’, fanatiek naar oplossingen van mysteries. Helaas helaas pakken die meestal nogal teleurstellend uit. Tót de neef van de moeder van Eva-Lotta komt logeren. Want dat brengt Kalle eindelijk op het spoor van die spectaculaire misdaad waar hij al die tijd op hoopte. Samen met zijn vrienden weet hij het mysterie tot op de bodem, en met gevaar voor eigen leven, uit te pluizen. In deel twee en drie staan de vrienden voor nieuwe raadsels, die ze met veel vernuft oplossen.
Wat ik in de boeken van Astrid Lindgren altijd zo prettig vind, is dat échte kinderen meestal de hoofdrol hebben (Pippi Langkous is dus nooit mijn favoriete boekenkind geweest). En al zijn hun belevenissen niet bepaald doorsnee, in veel van Lindgrens boeken maken de kinderen ook de nodige ‘gewone’ dingen mee. Ze veroveren een schat met vriendjes, moeten op tijd thuis zijn voor het eten, en spelen circusje in de vakantie. Ze krijgen op hun kop (al trek je bij Lindgrens Lotta uit de Kabaalstraat wel even je wenkbrauwen op als het arme kind gestraft wordt voor het woord drommels; dezer dagen gaat het toch wel om totaal ander gevloek), ze plagen elkaar, trekken belletje of houden mensen met een portemonnee-aan-een-touwtje voor de gek.
De meeste van Lindgrens verhalen zijn daarnaast echte feel good stories. De drie boeken over Kalle, ‘Superdetective Blomkwist’, horen daar zonder twijfel bij. Ruimte zat om te spelen, zonder opdringerige ouders in de buurt, met spanning en gevaar maar niet teveel, met veel humor en soms ook wat verdriet, en niet te vergeten: ‘eind goed, al goed’. Sobere, maar speelse illustraties van Harmen van Straaten onderstrepen de relaxte sfeer van de verhalen.
Een beetje vergezocht vind ik de geheimtaal die de Witten onderling spreken. Toegegeven, dat is een klein beetje uit nijd: het kostte me hartstikke veel moeite om die lekker van de tong te laten rollen. Bovendien snapten we eerst geen van beiden wat ze nou eigenlijk tegen elkaar zeiden. Échte geheimtaal dus en wat dat betreft heel geslaagd. We konden ons alleen moeilijk voorstellen dat de Witten dat nou allemaal zelf wél verstaan.
Maar een kniesoor die op zulke details let. De drie boeken over Superdetective Blomkwist en zijn kompanen van de Witte en Rode Roos zijn geweldig voor 9- of 10-jarige of 43-jarige boekenwurmen.
Van 18 tot 28 januari 2012 is het Nationale Voorleesweek. Omdat ik zelf een passie heb voor voorlezen, beschrijf ik hier tot 28 januari enkele van mijn favoriete voorleesboeken. Lees ook mijn andere kinderboekenrecensies, geschreven in het kader van de Nationale Voorleesdagen, het Jaar van het Voorlezen en Kinderboekenweken hier en hier.
Astrid Lindgren, Harmen van Straaten (illustr.), De bende van de Witte Roos; Amsterdam: Uitgeverij Ploegsma 2010 (6); ISBN 978 90 216 1906 4; prijs (gebonden): € 18,95