Zegeltjes plakken, ik vind het hartstikke leuk. Maar doe ik er ook echt iets mee? Nou nee. Vergeten te plakken, vergeten in te leveren, of niet vergeten maar wel te laat: de messen zijn al op…
Nee, eigenlijk neem ik me telkens voor om er niet meer aan mee te doen.
Maar dan slaat de verleiding toe: oh, superhandige bewaardoosjes. Mét vacuümpomp! Geweldig, een ‘gratis’ etentje bij een sjiek restaurant! En daar gaan we weer. Deze keer voor pannen, prachtige échte Villeroy & Bochpannen. Je moet wel heel wat plakken voordat je er eentje kunt kopen. Ja, kopen, dat wel. Maar voor een spótprijsje vin’je niet?
Het gaat me geweldig goed af deze keer. Ik denk aan de zegels bij de servicebalie, ik denk aan de spaarkaarten, we denken eraan om ze op te plakken, en ik heb zelfs al één volle kaart, op tijd, ingeleverd. Leuk, dat dekseltje dat je aan de pan kunt hangen…
Een vriendin geeft me liefst twee kaarten cadeau, en met die kaarten, én mijn eigen tweede volle kaart, én de Molenaarsdochter tijg ik op pad naar de Blauwe Super. De vriendelijke jongedame achter de servicebalie maakt me duidelijk dat ik de pannen in de winkel zelf kan uitzoeken (hoe kon ik dat nou vergeten zijn!?), en ik mik de drie kaarten weer in m’n tas om eerst de boodschappen te doen.
Ruim halverwege bedenk ik dat we nu dan wel even voor de pannen kunnen gaan. Een stoominzet voor de pan van 20 cm., de pan van 20 cm. zelf en… wat zal ik nog kiezen? De grote van 24? `We hebben toch genoeg grote pannen?’ meent de Molenaarsdochter. Da’s misschien wel waar. Toch het steelpannetje dan. Klaar! Nu nog even de rest van de inkopen, en we begeven ons naar de betaalpaal.
…
Waar zijn die kaarten nou…
…
Onder in een tas waarschijnlijk. Ik dacht toch echt dat ik ze daarin terug had gestopt, voor we de winkel inliepen, en nadat ik ze in m’n hand had bij de servicebalie.
…
Nee. Niet in een tas. De winkel nog eens door dan. Met z’n tweeën speuren we alles af. Zijn ze misschien gevonden? Ik vraag het aan hetzelfde meisje, dat zich inderdaad nog herinnert dat ik er drie in m’n hand had, maar met de constatering dat ze niet zijn afgegeven door een eerlijke vinder.
Ik moet hier even aan toevoegen, dat ik een reputatie heb hoog te houden voor het over-het-hoofd-zien van belangrijke papieren in tassen. We hebben eens een nieuw kentekenbewijs moeten aanvragen. Ner-gens te vinden. Vlak voor een buitenlandse vakantie wilde ik dat niet riskeren, dus dan de procedure voor vervangende maar aangegaan. De RDW waarschuwde nog:
Geen geld terug
Veel mensen vinden kort nadat ze een vervangend kentekenbewijs hebben aangevraagd hun vermiste kentekenbewijs terug.
Dus natúúrlijk gebeurde het precies zo. En niet alleen dat, het was echt beschamend ‘kort nadat’: minder dan een dag na betalen en posten van de aanvraag, vond Mijnheer de Molenaar de papieren terug – en niet alleen dat, hij vond ze terug In Míjn Tas… Die ik verscheidene malen had doorzocht, echt waar!
Dus ik wil het nu zo gauw niet opgeven. Nog een keer alle tassen door. Nog een keer de winkel door. Nóg een keer in de tassen…
Niets. Verdwenen. Gepakt door iemand die niet heeft geplakt?
Ik zet de pannen terug. Jammer van die leuke dekseltjes…