Zo handig! Je hoeft niet meer ál je boodschappen in je karretje te laden om ze even later één voor één op de band te zetten, en vervolgens nóg eens in te pakken – nu in je tassen. Nee, je pakt zo’n dingetje (met je bonuskaart), en ‘bliepbliep’: scannen maar die spullen.
Ik vind het echt een súpersysteem. ’t Was even wennen – zo heb ik nu geloof ik het probleem ‘privacy’ omzeild (want met alle gegevens op de bonuskaart weet De Blauwe Super wel erg veel van het koopgedrag van de Familie Smulders), en d’r is ook één klein aspect dat een tikkeltje lastig…
“Even een kleine controle!” De vriendelijke medewerkster van De Blauwe komt met haar apparaatje naar me toegelopen.
Dat bedoel ik dus. De zenuwslopende vraag: ‘Heb ik álles onder de blieper gehad vandaag…?’ Want het gebeurt me wel eens. Plots bedenk ik met schrik dat ik de pindakaas die ik op het laatste nippertje nog pakte, vergeten ben. Meestal vlak voor ik bij de betaalunit sta. Eén keer stond ik – ik heb van die wazige momenten; zullen we die inspiratie noemen? – met een mandje vol bij die paal, in verwarring starend naar het scherm… O. Álles vergeten.
En nu staat daar de Vriendelijke Medewerkster met haar controlescanner en pakt zij de bagagelabels die ik verheugd voor dochterlief had bemachtigd uit m´n karretje, en ineens, als een stomp in m’n maag, is daar de wetenschap – en ik flap het er meteen uit: “Oh jee…”.
Ferm, maar nog steeds Vriendelijk, onderwerpt de medewerkster me aan de schande van ál m´n boodschappen na te kijken. Ik onderga de inspectie lijdzaam, hopend dat er niet net nú vriendjes van m’n kinderen voorbij komen. Dan is het voorbij en ik kan betalen.
Ik krijg de bonuskorting nog ook.