Uitgezet

Er zijn een boel storende dingen in de flat waar ik woon in 1992. Als ik het raam openzet, word ik gratis high van de wietlucht. De voortuin van de begane grond is bezaaid met blikjes Heineken. Het slot van de deur wordt kapotgemaakt, zodat de junkies erin kunnen. Er zat er eens eentje met een lepeltje te knoeien in het trappenhuis. ´Kèkt mèr nie zôo, vrouwke’, zei hij met onvaste stem. ‘’t Rèègent dè ’t giet bèùte.’

Ik woon niet direct naast hem, die vent met die stereo. Maar het vreet aan m’n zenuwen. Dat schijnt hij aan te voelen. Na tien minuten, een kwartier, zet hij de volumeknop op zacht. Om hem even later weer omhoog te draaien. Ik heb wel eens aangebeld. ‘Kan het wat minder?’ wou ik gaan vragen. Maar hij hoorde de bel niet eens.

Zijn buurvrouw wordt knettergek. Je staat toch op hetzelfde balkon. Zoveel lawaai. Ze diende een klacht in. Hij kreeg waarschuwingen. Hij zou uitgezet worden. De politie kwam eraan te pas. Maar té weinig mensen durven haar te steunen. ‘Overlast, och nee’, zeggen we. ‘Er is altijd wel wat geluid.’

Zo zijn er mensen die om mysterieuze redenen op de leidingen van de verwarming tikken. ‘Tonk. Tonk. Tonk.’ Ik ben bang dat ze het om mij doen. Misschien veroorzaak ik zelf wel overlast, met mijn muziek. Hou op met die herrie, zeggen ze zo zonder woorden tegen mij. Mensen houden niet van muziek als ze er niet om gevraagd hebben. Ik baal. Dat halve uurtje van mij… Maar berg mijn spullen op.

’s Ochtends kan ik wel studeren. Niet te vroeg. Er wonen andere studenten om mij heen. Die moeten uitslapen. Maar daarna, dan heb ik het gevoel dat de flat voor mij alleen is. Niemand luistert mee. De klanken kaatsen tegen de muren en ik waan me op het concertpodium. Deze keer aarzel ik. Half 10, dat kan eigenlijk nog niet. Maar m’n vingers moeten los, ik heb les straks, wat zal m’n leraar zeggen als ik zo weinig oefen. Ik pak m’n koffer uit en knijp m’n tenen bij elkaar.

En ja hoor. Na 10 minuten gaat de bel. ‘O jee’, zeg ik terwijl ik de deur open zwaai. ‘Ik hou meteen op!’ Dan zie ik het. Híj is het. Hij is in pyjama en heeft niet direct een honkbalknuppel of zo vast. Maar woorden zijn ook gevaarlijk.

‘Wâ!??’ roept hij dan uit, en vervolgt in een mengeling van Tilburgs en ABN: ‘Ik wou jou es efkes koome wáárschuwe. Maar als gij zoo reageert! Dan is er niks ôn de haand! Ze koome teege mij aaltij zeggen dat mèn meziek te hard staat. Ik dacht ik zal es efkes… Mar ‘k heb niks gezeejt! Spulde gij mar lekker door! Dè’s mooi’ meziek hoor, klassieke meziek!’

Hij draait zich om en verdwijnt. Een poosje later verhuist hij dan toch. Uitgezet.