Van de Pinda’s en de Gaai

Van Vlaamse gaaien wordt gezegd dat ze schuw zijn. En inderdaad kan ik me niet herinneren er ooit een gezien te hebben in de eerste jaren dat we hier woonden. Laat staan in de achtertuin. Misschien komt het doordat ze hier in de buurt nogal wat bomen gekapt hebben, waardoor de groenstrook veel kleiner is geworden. Die gaai is misschien uit noodzaak zo dapper om dichtbij huis te komen. 

Hij hangt al rond in de buurt, hopt aarzelend op en neer in de paardekastanje, op het dak van het schuurtje. En dan ineens duikt-ie op de pinda’s. Ondersteboven hangt hij aan de ketting, terwijl-ie zijn… – best doet… – om er ééntje… – te pakken… – ah. Jammer. Mislukt! Hij zit op het pad onder de hazelaar, kijkt, schat zijn kansen in en: daar waagt-ie weer een nieuwe poging. Deze keer met succes.

Bij nader inzien weet ik eigenlijk niet of-ie echt zo schuw is. Hij lijkt behoorlijk agressief, tenminste voor zijn soortgenoten. Er zat altijd een koppeltje kauwen op die pinda’s. Na een paar felle discussies, waarbij ze flink met hun vleugels klapperden, tegen elkaar aanbotsten (expres), en elkaar woedend krassend met de snavels pikten, dropen de zwart-grijze heer en dame (nee, niet bepaald ongemerkt) af – en dat terwijl ze toch behoorlijk assertief zijn van zichzelf. Ze zijn niet meer terug gekomen.

Bovendien, zien we eigenlijk ooit nog wel eens een roodborstje? Of pimpelmezen, koolmezen? En ja, ik weet wel dat mussen haast aan het uitsterven zijn, maar vroeger hadden we hele zwermen mussen in de tuin. Nou niet meer dan drie tegelijk. De enige die onverstoorbaar blijven, zijn de merels, nooit te lui om naar wormen te graven of hun zorgeloze lied te zingen.

Dus ik weet niet of ik er wel zo blij mee zou moeten zijn.

Maar ik vind die bruin-blauwe durfal gewoon zo fascinerend. Ik spring op als-ie er weer is. ‘Ssst, voorzichtig!’ waarschuw ik de kinderen. ‘Maak ‘m niet bang!’ Dat heb ik nooit gedaan met die stijve en lawaaiige kauwen.

Maar hoe dan ook, ’t zal gauw afgelopen zijn. De pinda’s zijn bijna op. En misschien is hij dan van de zomer nog wel eens een keer zo goed om langs te wippen. Dan spring ik op, en roep: ‘Kijk, daar is-ie weer!’ En schrik ik ´m af.