Verwende prinsesjes

Zij, en ze zijn de enige niet, lijken te denken dat moeders met kleine banen (geldt hun scherprecht niet voor vaders?) lekker languit op de bank gelegen hele dagen koffie drinken en zich als inderdaad verwende prinsesjes de weelde van hun vrijheid laten aanleunen.

Ik kan geloof ik wel stellen, dat ze er niet alles vanaf weten, deze hogepriesteressen van de 21ste eeuw.

Want de moeders met géén of kleine banen – en vaders, ik betrek ze er toch maar even bij – zítten niet zo vaak te luieren. Zij zijn namelijk degenen op wie het aankomt bij wilde plannen om Koningsspelen op school te organiseren. Die moeders en vaders met kleine banen zijn immers beschikbaar op zo’n willekeurige vrijdag. Dezelfde moeders en vaders, financieel dan misschien wel afhankelijk van hun meerverdienende partner, staan eveneens klaar de school te versieren voor Sinterklaas, Kerst, Carnaval, Koningsdag en andere evenementen. Dat kunnen zij, omdat ze in deeltijd werken.

Zo nemen zij ook de kleuters mee op pad door de wijk, ze brengen groep 4 naar het natuurmuseum en staan groep 8 bij met de musical. Ze helpen met techniek en met lezen, en nemen zitting in de MR. Na schooltijd brengen zij hun eigen kinderen, niet zelden samen met andermans kinderen, naar muziekles en naar voetbal. Ze staan langs de lijn om die kinderen aan te moedigen, en vaak genoeg ook nog in het veld om ze te coachen. Ze doen daarnaast ook gewoon de boodschappen, ze zorgen ervoor dat de kapotte wasmachine vervangen wordt, en regelen zelfs verbouwingen in al die ‘vrije tijd’.

Bovendien staan ze als part-timer klaar om te vergaderen op die dinsdag waarop ze eigenlijk níet hoefden te werken of halen ze als freelancer tussen de bedrijven door hun deadlines – als de kinderen op zaterdag met de ándere partner naar de wedstrijd zijn gereden. Ze lezen ‘s avonds hun kinderen voor, of besteden elke dag tijd aan taal of rekenen met de zwakkere broeders uit het gezin (opdracht van de juf!) terwijl de andere ouder de boel aan kant maakt.

Prinsesje

 Om 9 uur slapen de inmiddels moegetrainde, sufgeleerde en schoongeboende kinderen. Het puin is geruimd beneden en de financieel afhankelijke vrouwen en mannen ploffen naast hun meerverdienende e(e)ga op de bank, om zich rond bedtijd te herinneren dat de was nog uit de droger moet.

En dan is het 1,7 kind de volgende dag ziek thuis. Dan meldt deze moeder of vader zichzelf niet ziek bij de baas (de vrije dagen waren op). Nee, de moeder of vader rommelt – tussen het spugen en het troosten door – met naar huis meegenomen werk.

We hebben het maar niet over de mantelzorg voor hulpbehoevende ouders, die zij er nog bij horen te geven: mee naar het ziekenhuis, de extra was doen, vaker langs gaan om een oogje in het zeil te houden. Want dat is toch de bedoeling, nietwaar mevrouw Bussemaker?

Kennelijk is er in Nederland grote behoefte aan heel veel extra krachten in onderwijs, vrije-tijdsbesteding en zorg. Dat al dit werk zo’n economisch slechte status heeft dat het onbetaald schijnt te moeten gebeuren, is niet de schuld van moeders of andere gehuwde of ongehuwde vrouwen.

Geeft mevrouw Bussemaker deze vrouwen een stoot onder de gordel door dat allemaal ‘op de zak teren ván’ te noemen, Elma Drayer stelt zich al net zo boosaardig op, getuige de volgende uitspraak:

“Je moet het namelijk heel gewoon vinden dat voor vrouwen tegenover rechten geen plichten mogen staan. Je dient het als een verworvenheid te beschouwen dat zij peperdure, door u en mij ruimhartig gefinancierde opleidingen kunnen volgen teneinde zich te wijden aan hun 1,7 kind en het draaien van de witte was. Je moet het toejuichen dat ze uitsluitend buitenshuis willen werken in minibaantjes die ‘leuk’ zijn. Je moet begripvol knikken als zij vervolgens eindeloos mekkeren over ‘de dubbele belasting’.”

Mevrouw Drayer moet de was maar eens komen doen hier thuis, in de weken dat iedereen gym én zwemles heeft, er ’s nachts eentje ‘nat’ is, én er iemand zijn bed onder spuugt of er wormpjes heersen onder de huisgenoten (‘alle beddegoed van alle gezinsleden elke dag wassen tot zolang de besmetting duurt!’ Nou ja, dát doe ik natuurlijk niet, maar meer gewassen wordt er wel – en dan zwijg ik nog over het opnieuw opdekken van al die bedden. Vier).

Je zou daarnaast bijna gaan denken dat de overheid en mevrouw Drayer onderwijs alléén belangrijk vinden om er economisch profijt uit te halen. Ze vergeten dat het in alle gevallen goed voor hun kinderen is als ouders onderwijs genoten hebben (alleen al vanwege hun taal- en algemene ontwikkeling) – en dus goed voor de maatschappij.

Zéker is de keuze die ik gemaakt heb betwistbaar, maar ik kies voor harmonie in huis. Voor niet elke dag de kinderen op de drukke kinderopvang. Voor tijd om voor te lezen aan elk kind. Voor thuis en meestal samen ontbijten. Trouwens: ik kan echt nadrukkelijk zeggen: wíj kiezen daarvoor. We investeren in betrokkenheid, hulpvaardigheid en saamhorigheid.

Toegegeven: we hebben de mogelijkheid om die keuze te maken. Eerlijk gezegd vind ik het ook niet altijd leuk dat één van ons full-time werkt en de ander niet. Maar het schept wel duidelijkheid. Want tot mijn schade heb ik zelfs nu al gemerkt dat binnen het gezin niet álles kan; er is een maximum aan totaaltijd of totaalbelasting beter gezegd.

Kennelijk is dit niet een keuze die sommige vrouwen bevalt. Jammer dan. Maar spreek me niet van ‘verwende prinsesjes’ of ’teren op de zak ván’. Want zeker gezien de politieke ontwikkelingen hebben we straks nog veel meer mensen nodig die betrokken, hulpvaardig en solidair willen zijn.

En dat zal allemaal wel onbetaald blijven.

Het erge is niet dat ik te weinig verdien als manlief dood- of weggaat. Ik bedoel, dat is wél erg. Maar het erge is dat de emancipatie érgens is blijven steken. Namelijk in de gedachte dat we allemaal (vrouwen én mannen) alleen maar op aarde zijn om carrière te maken. Ons bestaansrecht: economisch gewin.